Ä wunnerbari Hilf
Ute Zimmermann, Schifferstadt
Isch hab glei gewisst, dass des nix werd. Der hilft der nie im Lewe. Wieso issen der grad heit so guud agezoche? Neie Pulli, sauwere Hosse, sogar die Schuh sin gebutzt. Nä, der hilft der net, die dreckisch eelisch Spaltmaschin in de Gaade ze ziehe. Awwer des Monschter is so sauschwer, des pack isch net allä. ’s bleibt mer nix anneres iwwrisch, isch muss’n frooche: „Saach emol, kennscht du mer net grad emol korz helfe, den Spalter fer’s Holz newer’s Haus ze ziehe? Grad die paar Meter.“ Ganz klar, des dauert net lang un der Weesch is a net weit. So kennt isch’n vielleischt locke, des kennt unner Umständ vun der eelverschmierte Hidraulik ablenke. Awwer moin Nochber is kän kläne Dumme. „Du, isch hab die ganz Woch dreckische Klamotte akhatt un jetzert haw isch gedenkt, jetzt iss emol Schluss.“
Du liewi Zeit, ganz rosische Händ hot er un Fingernäggel wie ä Model. Isch kann en jo gut vestehe, awwer dass er grad samschdaachs am helle Daach, wu’s mir grad emol nooch Schaffe is, in de Streik trete duut, des is bitter. Wie soll isch dann des ganze Holz kläkriege? Jetzt haw isch endlisch mol ä paar Stunn Zeit am Stick, de Aschluss fer de Starkstrom is fertisch, ’s Kawel nei, alles vorwereit.
Moin Nochber strahlt vor Wocheendglick un vezehlt, was so bei em los war. Am Enn dann: „Also wenn’s net ubedingt soi muss – ’s wär mer arisch rescht, wann isch der net helfe misst!“ Was soll isch’n do druff saache? Isch steh vor em mit Schaffkläder, ä Koppduch um die Hoor gewickelt, die Ledderhandschuh debei. Isch war so wild entschlosse, bis in die Nacht ze schaffe un jetzert siehts aus, als kännt isch misch grad widder umziehe gehe. Isch hab ach gar kä Luscht, en zu iwwerredde. Erschdens mään isch, dass moin Uffzuch genunk sacht, zwättens hot er vor e paar Daach gholfe, des Monschtrum vum Hänger ze hole. Der wääß also ganz genau, vun was er net redde duut. Drittens hot er werklisch fescht schaffe misse die Woch, is ä paar Mol nass worre un hot efter dursch de Schlamm waate misse. Nadierlisch hot er des verdient, emol am helle Samschdaachmorge de Rieme runnerzeschmeiße un schunn ä bissel Sunndaach ze spiele. Awwer isch wääß halt ach, dass isch des Ding allä net packe du. Des hot so än komische Schwerpunkt un dann muss mer’s kippe un schiewe un wenn mer’s dann net halte kann, dann fallt’s vielleischt noch uff em druff un mer liegt drunner. Des kann bees ausgehe – isch will net wisse, wieviel Zentner des Maschinsche wiege duut.
Na ja, jetzert, wu isch bletzlisch so viel Zeit hab, bleiw isch noch e bissel bei em hocke. Awwer moi Stimmung is gedrickt un isch heer em net so rischtisch zu. Dunnerwetter nochemol, was duuscht dann ach allä wohne, geht mer’s im Kopp rum. Dauernd brauchscht Hilf. Des ände kannscht net, des annere is ze schwer, ’s neggschte geht allä sowieso net – du hoscht halt nur zwää Händ. In jedem annere Haus springt noch äns rum – net, dass die sisch immer gut vestehe deeten, awwer fer so än Spalter ze schiewe wären se bestimmt ze gebrauche. Nä, denk isch mer. Bloß wege dem Spalter? Un wenn isch kä Hilf brauch, dann wärn die jo immer noch do. Mir werd’s ganz hääß. Mei liewi Aldi, schießt mer’s dursch de Kopp. Du bischt ganz schää veweehnt. Bleiw emol mit de Fieß uffem Bodde un loss die annere ihr Lewe lewe un leb du doins. Un jammer net. Wie wann iwwerall nur Sunneschoi wär. Un dann: Wu viel Lischt is, is a viel Schatte..
Isch mach misch widder uff de Weesch. Vor moim Haus liggen siwwe Ster Holz, bleiwen se halt weider ligge. Die aschtische Kiefre genauso wie die schweflische Robinie. Die Rotääschebriggel hänn sisch schunn ganz vollgsoo vum Rege. Uff de Birke die Pilze sinn so groß wie ä Kinnerhand. Des Holz hot arg gelitte. Des geht mer noch kabutt. Wenn isch des jetzt net ball klä mach un in’s Truckene bring, war die ganz Schinnerei im ledschde Winter umsunnscht. Isch glaab als, isch schmeiß denn Ofe naus un häng de Heizkerper widder hi. Des is doch allä gar net ze schaffe. Wer bin isch dann eischentlisch, dass isch misch do in meiner mickrische Freizeit krumm un bucklisch schaff? Un wer bin isch eischentlisch, dass isch wege jedem Forz Hilf brauch? Des wolle mer doch emol sehe. Der Spalter is jo a bloß ä Maschin, halt schwer un uschierisch. Awwer so än Mann macht jo a nix anneres, wie des Ding ze packe un ze schiewe. Des wolle mer doch jetzt emol genau wisse. Isch kann’s eisch glei saache: Isch hab so än Zorn khatt, isch hab den Spalter genumme, haw’n leischt gekippt, mit’m ganze Kerper gschowe un mit’m reschte Fuß alsemol noch’s Rad gedreht. Isch war so entschlosse – es war bletzlisch gar kä großes Problem mehr. Sogar ä klännie Stuf hot misch nimmie uffhalte kenne. Wie er dann an seim neie Blatz gstanne hot, war isch so stolt, isch hab immer widder higugge misse, bis isch nooch un nooch widder ruisch hab schnaufe kenne. Isch hab des glowische Ding dohi gebrocht – isch hab’s gschafft. Des war ä Gfihl, wie wann isch vor nix Schwerem im Lewe mehr Angscht hawwe misst un – wie wann isch gar net allä gewesst wär. Do war was bei mer un des war schä un des war nimmie Wut un nimmie Zorn un de ganze Fruscht un Ärscher war wie weggebloose...
Ä paar Daach später treff isch moin Nochber uff de Strooß. „Du, es duut mer escht lääd, dass de jetzt am Samschdaach kä Hilf khatt hoscht“, ruft er iwwer die Strooß un is ganz vewunnert, wie isch em ruisch un zefriede antworte du: „’S war gut so – isch hab ä Hilf khatt – ä ganz wunnerbari noch dezu!“
2002, Kategorie: Prosa, Platz 5
Kein Audiobeitrag verfügbar!
Ä korzi Gschischt uhne Iwwerschrift
Ute Zimmermann, Schifferstadt
Bletzlisch war er do. Amme normale Dinschdaach, Owends, so um vertel zehne rum.
Äfach so. Drauße war´s schunn lang dunkl, ä paar Zeile simmer im Kopp rumgange. Im Radio spielt leis ganz guudie Musik – eischendlisch alles grad so, wie mer´s hawwe will.
Doch do war er:
Hott misch agsprunge,
hott misch fescht kalle,
hott misch nimmie los losse wolle.
Ging mer dursch un dursch,
ging mer dursch Kopp un Bauch,
dursch Mark un Bä,
un doch, ´s Herz noch uberiehrt. Mol gugge, wie lang.
Do war er also: de Blues.
Un isch hab gedenkt, dess Johr net. Dess Johr kummt de Friehling un isch schalt vum Herbscht glei um uff Sunneschoi. Vum Drachesteische uff Erdbeerrobbe, vum neie Woi uff Rhawawerkuche.
Un jetzert iss er do, de Blues. Dass es denne a uff pälzisch gewwe duut, haww isch gar net gewisst. Uff jeden Fall will er nix esse. Des is schun ämol gut. Die Stimmunge, wu mer was esse muss, kann isch net gut gebrauche.
Awwer Rotwoi will er trinke. Alla hopp, trinke mer noch ä Gläsel.
Un jetzt? A der is jo immer noch do.
Was isch mache deet, will er wisse. Un warum isch alles uffschreiwe deet? So schnell, un er kennts gar net lese. Isch soll de Stift wegleesche un misch ganz uffen velosse. Er deets schun rischte. Nur mit dem dabbische Schreiwe soll isch uffheere. Un zwar sefort.
Trinke soll isch un traurisch werre un wehmiedisch un schwer ums Herz soll mers werre.
Awwer isch muss schreiwe. Un isch hab viel Idee-e.
De Blues liggt mer in de Ohre: Denk ämol an frieher! Denk ämol wie schä des war, wu noch all do warn. Gell, die fehlen der? Gell, ´s war ä schänie Zeit?
Ach du liewer Himmel, denk isch. Der redd jo vielleischt´n Kees. Awwer trotzdemm, mir werds ganz schwindelisch. Un nadierlisch fehlen se mer. All minanner. Wu er Rescht hott hott er Rescht.
De Blues seiselt mer weiter ins Ohr, er lallt un schmächelt, er zieht un zobbt an moinere Seel.
Irschendwie drickt er schunn ä bissel im Hals, s Schlucke fallt schun schwer. Ewe will er mei Hand feschthalle. Isch soll jetzert endlisch ´s Schreiwe uffgewwe! De Stift wegleesche, sunscht deet er misch net packe. Sunscht deet er misch heit nimmie zum Heile bringe, sunscht – ganz ughalte duut er klinge, awwer a fascht ä bissel vezweifelt.
Do werd soi Stimm a schun dinner. Noch ä ledschdes Seifze, dann war Ruh – un alles war widder gut:
Isch hab mer denn Blues an demm Dinschdaach Owend äfach vun de Seel gschriwwe.
2004, Kategorie: Prosa, Platz 5
Beitrag anhören: mawdh-14-korzi.mp3 (1,51 MB)