Günter Speyer beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe

Günter Speyer beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe

Die Eselsbrick

Günter Speyer, Kaiserslautern

Uff moim erschde Arweitsplatz bin ich aa mol e Zeitlang im Außedinnscht gewest. Do hawwich efders in Hauenstein zu due ghatt, odder wie ma uff pälzisch saat: in Hääschde. Domols isses bei mancher Kundschaft noch ziemlich familiär zugang, un wann’s bei de Arweit alsemol Midda wor is, bin ich sogar zum Esse ingelad wor.
So bin ich in Hääschde als aa zu Gschäftsleit komm, wo noch e Oma mit im Haus gelebt hat. Die hat sich um de Haushalt gekimmert un’s Esse gekocht. Sie war soweit noch uffem Damm, bloß hat se nie moi Name behalle känne. Wann ich hiekomm bin, hat se mich als Herr Zumbach begrießt. Un ich hab re jedesmol saa miss: „Ich hääß net Zumbach. De Herr Zumbach is moi Scheff, ich hääß Speyer.“ „Ei jo!“, hat se dann immer gemach, „jo, sie sin jo de Herr Speyer, ich kamma ihr Name äfach net merge.“
Dem Frääche is des vun mol zu mol poinlicher gewest, un ich bin mer nadierlich aa bleed vorkomm, wann’s immer widder gehääß hat: „Gu’n Dach Herr Zumbach!“ – „Kumme se riwwer zum Esse, Herr Zumbach!“ odder noch schlimmer: „Greife se zu, Herr Ding!“ Do is mer amme schääne Daa e Idee komm, wie ich do abhelfe kännt. „Sie sin doch gut kadollisch“, hawwich zu der Oma gsaat, „un do wisse se doch aa, wo eier Bischof is?“
„Der is in Speyer“, war ihr antwort.
„Siehn se“, saa ich, un do isse mer schun ins Wort gfall:
„Jetzt kann ich mer’s merge! Jetzt vergess ich ihr Name nimmie.“

Wie ich dann’s negschde Mol widder zu denne Leit komm bin, strahlt die Oma iwwers ganz Gsicht, wie se uff mich zukommt.
„Heit wääß ich’s!“, määnt se, streckt mer die Hand entgä’ un saat:
„Gu’n Dach Herr Bischof!“

2004, Kategorie: Prosa, Platz 4
Kein Audiobeitrag verfügbar!