Gerd Runck beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe

Gerd Runck beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe

Do, wu ma’ singt ...

Gerd Runck, Landau

– E schittelgereimti A’sprooch vu’me Chordirechent an sei Sänger
bei de letschte Chorprob vorm grouße Sänger-Wettsträät –

„Wann ehr all, wu kumme sinn,
nixel außer summe kinn,
kummemer sei lääwedaach
nit aus unsre dääwe Laach!

Männer, reißen zamme eich!
Loßen däß alt Ammezeich!
Singen frei mit Frääd un Luscht
un nit voller Lääd un Fruscht!

Klar, daß bei ’me seichte Lied
känns die Gsichter leichte sieht:
Erscht en gschleffner runder Gsang
garantiert en gsunder Rang.

Chorgsäng, die sinn leirer heit
mähner ernscht als heirer, Leit;
un prämiert weern numme die,
wu ach Geischt hänn, dumme nie!

Schwer werd’s trotzdem weere: Hänn
’s Gspeer meer, waß d’Leit heere wänn?
Waß mer laut un leis geprobt –
werd’s am Enn ach preisgelobt??

Furra! Blouß wer iebt un lernt,
der esch ach beliebt un ernt
Ruhm un Ehr; un veel Kumfor
waart uff jeeri Kehl vum Chor!“

2002, Kategorie: Lyrik, Platz 3
Kein Audiobeitrag verfügbar!


Im Auwald ausgangs März

Gerd Runck, Landau

Aus de Bääm un aus de Hecke
spitzlen zartgriene Bläll’lich;
weiße bis bleelichräitlichweiße
Anemonesterne sunnen sich
nääwerm Lerchesporn un em Scharbockskraut;
zwische Hundsveilcher un wildem Knowwlich
strecken Schlisselblume
neischeerich ehr gääle Kepp raus:
De Auwald esch
in sei Friehjohrsklääd gschluppt!

In ’re lichte Escheschonung
in de Neeh vum Damm
hänn sen gfunne, Morchlesuucher;
mirrem Gsicht nooch owwe
escher dogeleche.
’s war känner aus ehrm Doorf,
awwer sie hän glei gewißt,
um wen sich’s bei dem Doure hannelt:
Der struppich Bart,
der brääre Schnurres,
der Schmiß uff em linkse Backe –
alles wie uff dem Vermißtefoto
neilich in de Zeirung.

In dem Punkt war’n se sich
vellichscht sicher un äänich,
doch waß es mit denne veele
abgebrochene Äschtelcher
un abgeknickte Zwacke
rings um die Leich rum
uff sich hann kinnt,
do hänn se die unnerschiedlichschte
Määnunge un Vemuurunge.

Nit weit wäck vun en
schelten gelschtrich zwää Atzle,
trummelt en Specht sei’ Lieweslied,
un im Baggerweiher driwwe
ruft in ännre Duur fort e Bläßhinkel.
Awwer waß intressier’n schun Vechel
die Gedankegäng vun uns Menschekinner?

2003, Kategorie: Lyrik, Platz 6
Kein Audiobeitrag verfügbar!


I’me Winter wie schun lang nimmi

Gerd Runck, Landau

„Hau ab! Ich gäbb dar vierezwanzich Stunn!“
De Winter duht, als dehrer’s garnit heere.
Uff weißgedeckte Dächer scheint die Sunn,
schenkt ach schun manchre Blum un Bliet ehr Gunn,
de Winter awwer loßt durch nix sich steere.

„Bescht alsno’nit veduft, du kalter Gsell?
Sell ich dich – uff Knie wugar – drum bitte?“
Doch der weicht noch kään fußbräät vun de Stell.
„Hau ab!“ rick ich em wirrer uff die Pell
un lääs dem Bruurer gheerich die Levite.

’s batt alles nix: den Kerl loßt alles kalt,
un nix, waß ich em vorhalt, duh’ren jucke.
Je mähner dass de Thermemeerer fallt,
je mähner fräät’s en, wann er jung un alt
vegraule kann mit seine fiese Ducke.

Un nochmol saach ich’s em: „Hau endlich ab!
Ich häbb die Nas’ jetz voll vun deine Bosse!“
Do fliecht vum Acker driwwe uff en Krabb,
en Windstouß fäächt mar frech vum Kopp mei Kapp.
Uij: Graupelschnee! De Winter kann’s nit losse!

2005, Kategorie: Lyrik, Platz 1
Beitrag anhören: mawdh05-07_winter.mp3 (818,14 KB)


Niß

Gerd Runck, Landau

E Verzäilsche aus de 70er Johre

Sticker fimf, sechs Meerer vu’meim Schloffstobbfenschter, im Gaarte vun de Lydia un em Pirmin, meine Nochbersleit, steht en mords Trumm vu’me Nußbääm! Schier bis niwwer uff d’anner Strooßeseit, ball bis an de Lenche-Bas ehr klää Haisel, streckt er sei langke Äscht aus, schmeißt er summers sein Schatte uff d’Gass.
Sou ausgangs September rumm, wann naachts d’ erschte Herbschtstirm wie’s Wilde Heer durch sei Kron fäächen un ’s Rächewärrer wie en iwwermiericher Fuhrmannsknecht sei Blärrerwaijk beitscht, springen die zeirch woorne Niß aus ehre dicke aißre Schale – aus de Lääfle – un fallen runner; ich heer se uff die Plaschterstää klatsche un noch e Stick weit fortkullere.
Jetzert esch häichschti Eisebah’, daß ich aus em Bett kumm! Dabber hängk ich mar ebbes iwwer un – e gewitzich, wu sinn dann wirrer mei Galosche? – nix wie naus! Wu ich doch zeit Johr un Daach wääß, daß d’Lenche-Bas driwwe genausou scharf uff die millichweiße Nußkerne esch wie ich selwerscht, awwer hoscht gemäänt: d’Lenche-Bas war – wirrer emol! – schneller wie ich. Mit de äände Hand halt se de houchgekrempelte Kutteschurz iwwer ehrm Naachthemb zamme un mit de annere schnappt se mar die letscht Nuß direkt vor de Nas ewäck! Un däß, wu d’Lensche-Bas doch e paar guure Jeehrlich mäh uffem Buckel hot wie ich; ich glääb, die lecht sich oweds schun mim Kutteschurz a’ ins Bett!
. . . Vorchsjohr häwwich mich nimmi se dummle brauche: Zeit em letschte auguscht licht d’Lenche-Bas drauß uffem Kirchhouf, awwer komisch: jetzert, wu ich die Niß jo all fer mich ellää häbb, kann ich mich gar nimmi sou richtich druff frääe.

2006, Kategorie: Prosa
Beitrag anhören: mawdh-2006-niss.mp3 (1,03 MB)


E pälzer Welträäs

Gerd Runck, Landau

’s esch A’fang Juni, en Zeitpunkt, wu die Daache noch zimmlich lang sinn. Mer treffen uns – vier Mann houch – morchens in aller Frieh an de ILE DE FRANCE in Landaach; vun do aus starte mer mim Audo. Knapp e halwi Stunn speerer sim’mer schun an unserm erschte Ziel: in Gleisweiler, im PÄLZISCHE NIZZA. Vun do aus ess jetzat numme en Katzesprung niwwer uff die GOLAN-HEEH, BERMUDA-DREIECK saachen manche ach zu dääre direkt am Ortsei’gang vun Frankweiler gelechene Wei’wirtschaft. Se trinke krieche mer um die Uhrzeit noch nix, awwer do kumme mer jo immer wirrer emol anne.
Nooch Frankweiler, u’gfehr nooch de halwe Streck Richtung Alweschweiler, fahr’mer nääweniwwer, halten, steichen aus un genießen den dolle Ausblick ’nab in d’Äiwening, wu sich in de erschte Morchesunnestrahle die PÄLZISCH TOSCANA präsentiert; nit satt sähne kim’mer uns schier an dem wunnerschäine Bild, awwer schließlich häm’mer jo noch allerhand vor uns un missen weirer. In Annweiler dann halte mer ’s zwättemol a’ un steichen zum zwätte Mol aus: De SCHIPKA-PASS – er hääßt wirklich sou; der schmale Durchgang nääwich de Quääch – kim’mer narre uff unsre Fieß passiere, mim Audo esch dorte kä Durchkummes.
Zu unserm negschde A’fahrtspunkt geht’s glei hinnich Annweiler d’Ewwerschbach nuff, drowwe rechts ab, an Gousch (Gossersweiler) vebei un durch de KAUKASUS weirer bis an de Berwartstää bei Erlebach. Wissawie vum Hans Trapp, dem alte Raubritter seine Burch, kraxle mer sticker 200 Meerer steil de Baijch nuff, bis mer vor dem runde Turm vun KLÄÄ-FRANKREICH stäihn. Die Virtelstunn Veschnaufpaus, wu mer uns jetzt gunnen, duht uns all mäh wie gut. De Wääch zum negschde Etappeziel fiehrt uns iwwer Dah’ in en Birmesenser Stadtdääl, wu genausou hääßt, wie en Baijch im Sinai-Gebirch, nämlich HOREB. Uffem HOREB hänn johrzehtelang die Birmasenser Fußballer gekickt, d i e Klub, wie die Schuuchstädter zu ehrm FKP saachen. E Stippvisit, un schun steire mer iwwer die B 270 Lautre a’. Die bissel länger Streck nitze mer aus far ’s zwätte Friehstick; dodefor häm’mer schließlich jo unser Wurscht und Keesweck mitgenumme; ebbes Trinkbares häm’mer nadierlich a’ debei.
Uff de Vochelweh bieche mer links ab un drehen – genau wie uff unserm Pla’ vorgsähne – unser Runde durch KLÄÄ AMERIKA: ILLIONOIS-PLACE – KANSASSTREET – WASHINGTON-SQARE – GEORGIA-CICLE – FLORIDA-LOOP – CONNECTICAT. COLORADO, CAROLINA un CALIFORNIA-AVENUE – DELAWARE-LOOP – ARIZONA, ARKANSAS un ALABAMA-STREET – ARIZONA-BOULEVARD un von do aus iwwer die PARISER-STROOSS in d’Innestadt. In de LAVANDÉE (däs esch die Mühlstroß) schnaufe mer e paar Mol dief ei’, awwer vun Atlantikluft kä Spur! Denooch geht’s in d’Oschtstadt, wu uns die KRIM(M) intressiert, e Stadtvirrtel zwische de Mannemer un de Fischer bzw. Altewoochstrooß, souwie siedlich devu NEI-RUSSLAND, e gräißres Wohngebiet zwische Eisebah’strooß un Messeplatz.
Aus Lautre haus, geht’s durch de Pälzer Wald un ’s Lambrechter Dahl naus in d’Vorrerpalz. In Neistadt, nit weit vun de Poscht, paijke mer, schaffen uns niwwer uff die anner Strooßeseit un lääfen e Stick de ÄGYPTE-PAAD, e ganz schmal Gässel, nei un wirrer serick ans Audo. Weil mer gut in de Zeit lichen, erlauwe mer uns a’schließend im „Kloschterstiwwel“ in Nirrerkirche jetzat e vedienti Meddaachspaus. Nooch ’me a’stännische Pälzer Rumstick mit Beilaache un ämme spritziche Nirrerkircher Schloßbaijch-Rieslingschorle, rausche mer nunner uff Reederschem; dorte esch nämlich e ganzi Strooß lang HOLLAND dehääm!
Rund e halwi Stunn brauche mer vun Reederschem bis uff Friesnem: Die Mäichlichkeit, uff unsre Duur dorte die INSEL KRETA, e Iwwerbleibsel vum alte Doorf Friesnem a’sepeile un außerdem ach emol in den Stadtdääl INSEL CUBA neisegucke, losse mer uns nit entgäih.
Nooch denne zwää Abstecher ins Mittelmeer un in d’Karibik halte mer uns weirer freehlich, fresch und frei an die Neeh vum Rhei’: Zwische Neihoffe un Altrip macht uns die BLAUE ADRIA, en sauwrer klarer Baaresee, direkt Luscht, ehr nassi Bekanntschaft se mache, awwer känner vun uns Helde hot dra’ gedenkt, sei Badhosse mitsenemme! Alsfort – e kiehles Glas Bier im Strandhotel esch ach e Erfrischung; ’s wär jo velleicht a’nit grad ’s Richtiche geweßt, sich mime volle Bauch ins Wasser se stirze.
Dreizeh, virrzeh Kilemeerer weirer siedlich, in Speyer, bsichtiche mer nääwich em „Dum“, wie die Speyremer zu ehrm Kaiserdom saachen, de EELBÄÄRSCH (Ölberg), e relichiösi Skulptur, un denooch dieh’mer im Speyrer Weschte KAMERUN en Bsuuch abstatte. E bissel weirer eß zu unsre drittletschte Station, de TIRKEI, ännre Wohngechend ime Außevirrtel vun Wörth. Tirke herre mer awwer wahrscheins mähner getroffe wie do, wam’mer statts an Germerschem v e b e i uff Germerschem n e i gfahre weern!
Mittlerweil geht’s langsam em Owed zu. Mer saachen em Siedoschtpalzeck adschee, fahrn durch de Behwald Richtung Nordwescht un kummen iwwer Kannel – Haijxe – Offebach uff Houscht, däß wu jo – wie mer all wissen – de Häämetort vun unsre jetziche Deitsche Wei’keenichin Katja esch. In de Houschter Gemaijgung b’staune mer, nit weit vum Mausturm, de GRAND CANYON, en u’gfehr 250 Meerer langke nei a’gelechte Houhlwääch mit meererhouche Steilwänd. Ää Doorf weirer, in Essinge, kurve mer noch durch die SPANIER-Strooß, un dann …?

Dann wird sich uff de Wääch gemacht
vum letschte Stick vun unsre Walz,
un wie’s in Landaach Neine schlacht,
do häm’mer die halb Welt betracht
an ä m m e Daach – blouß in die Palz!

2007, Kategorie: Preis des Kultur- und Heimatkreises
Beitrag anhören: mawdh07-paelzer_weltreis.mp3 (8,56 MB)


Ordnung muß sei

Gerd Runck, Landau

De Sekredäär vun Zumbelstää,
der schreibt ans Landratsamt en Brief:
„Mer hänn“, sou schreibt er, „im Archiv
känn Platz far unser Akte mäh.

D’Regale, die sinn iwwervoll,
vum Speicher bis zum Heizungsraum
esch nimmi durchsekumme kaum
vor laurer Ordner. E Kuntroll,

e Iwwersicht esch nimmi do
un stännich kummt – vun V bis U –
en Stouß vun neie noch dezu,
vesperrn die Gäng un d’Deer zum Clo.

Mer hänn uns folchendes gedenkt:
Waß älter esch wie hunnert Johr,
däß kriecht de hiesich Männerchor
far d’Altbabierkram-Sammlung gschenkt.

Drumäwe geht an Sie die Frooch,
eb Sie mit ei’vestanne sinn,
daß mer, wie gsaacht, vefahre kinn
un daß ’s känn Stunk gitt hinnenooch.“

E halb Johr druff schun kummt vum Amt
de Bscheid: „Ehrn Pla’ esch wirklich gut!
Narr wäck demit, waß hinnre duht
un waß aus Uraltzeite stammt!

A ja . . . mer weisen noch druff hi’
– daß alles ach sei Ordnung hot:
Sie machen vun dem ganze Schrott
noch ewwer nausfliecht e Kopie!“

2008, Kategorie: Lyrik, Platz 2
Beitrag anhören: mawdh08_ordnungMuss.mp3 (1,48 MB)


Mei Lieblingsbuuch

Gerd Runck, Landau

Manche Leit hänn e Buuch,
wu se bsunnerscht gäärn lääsen,
wu se als efters emol
in d’ Hand nemmen un neigucken:
e Lieblingsbuuch.

M e i Lieblingsbuuch
– wie sell ich saache? –
mei Lieblingsbuuch
esch – leirer! – noch garnit gedruckt,
gitt’s alsou in Wirklichkeit noch garnit,
awwer ich häbb e ganz genaui Vorstellung,
w a ß far e Buuch
mei Lieblingsbuuch wär:
e Pälzer Mundartbuuch nadierlich!
E Pälzer Mundartbuuch vun meer
mit laurer gloore Gedichte,
wu ich selwerscht gemacht häbb,
e Buuch, wu alle Leit
zwäämol, dreimol lääse diehn,
vun vurne bis hinne.
Inja, s o u e Buuch mißt’s sei,
mei Lieblingsbuuch!

Allo . . . ich will’s nit iwwertreiwe:
Immer un immer wirrer
mißt änns mei Lieblingsbuuch
jo nit grad lääse,
a’nit u’bedingt zwää-orre dreimol;
awwá, s o u grouße A’sprich
duh ich garnit stelle –
äämol deht jo schun lange.
Unner uns gsaacht:
Eichentlich mißt’s iwwerhaupt känns lääse,
numme mißten’s halt alle Leit kääfe!

2009, Kategorie: Lyrik, Platz 2
Beitrag anhören: lieblingsbuuch.mp3 (2,04 MB)


Pälzer Sproochmäichlichkeire

Gerd Runck, Landau

Wamma’ d’Pälzer Sprooch betracht
un emol Vegleiche macht
mit de houchdeitsch, werd ma’ inne:
D’houchdeitsch licht – mit Abstand – hinne!

Mer war’s klar, vun vurnerei . . .
Un warum? Ich saach’s eich glei:
Unsern Pälzer Mundartspeicher
esch an Abwechslung veel reicher!

Houchdeitsch bleibt ich hab’ ich hab’,
doch meer Pälzer hänn die Gab’,
die zwää Wörtlich umsenorme
in e locke Ausdrucksforme.

Selles maijkt en jeerermann
an ich häbb, eich hunn, ich hann
un ma’ kann – ich duh druff schweere! –
ach ich habb, honn, hau noch heere!

Orrer nemm emol es ist . . .
Herren ehr sefurt gewißt,
daß uff pälzisch däß bekannt
Sätzel gitt in fimf Var’jante?

’s määnscht, do heert ma’ ’s is un ’s isch
– sou klingt’s ach uff landaach’risch -,
kummscht dann awwer zu de Baure
ringsrum vor de Feschtungsmaure,

hääßt’s dann deitlich laut un fresch
sou, wie ehr’s vun meer heern: ’s esch!
D’Houfsteller un d’Offebacher
sinn mit ’s ich zwää Ausnahmmacher.

Awwer – un däß esch känn Witz! –
noch e bsunnri Ausnahm gitt’s
in dem Deerfel Grewehause:
’s ech nit inne, ’s ech blouß auße!

Gäihmer jetz dem Wörtel nur
in de Palz mol uff die Spur:
Narre, närre, norre, nurre
diehn dar do um d’Ohre surre,

un mit norr un narr un närr
spannscht die sibbt Form schun ins Gscherr!
Glei werd noch e achti kumme
un die hääßt uff pälzisch numme!

Noch e Beispeel zum Gebrauch
esch däß houchdeitsch Wörtel auch.
Witt’s uff pälzisch iwwertraache,
kannscht dich wohrlich nit beklaache:

Ich saach ach un der saacht aach
- waß sich reimt uff Dach un Daach.
Ach als aa(a) esch auch aijch häifich,
an de Grenz esch ä gelaifich,

un en Hääschtemer saacht frech:
„Wann mäij Frää räächt, rääch ich äch!“
Souwaß kamma’mit Behaache
a’nit a’noch houchdeitsch saache!

Dodemit hot sich gezeicht:
D’Pälzer Sprooch esch u’erreicht,
eb beim Babble orrer Schreiwe . . .
Wer’s nit glääbt, der loßt’s halt bleiwe!

2010, Kategorie: Lyrik
Beitrag anhören: 2010_PaelzerSproch.mp3 (6,26 MB)