Bernhard Knittel beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe

Bernhard Knittel beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe

Die Weimick

Bernhard Knittel, Waldsee

Jetzt will ich ämol bissel Spass, so denk ich bei meer laut,
do kummt schun wedder irgendwas, was meer mei Glick versaut.

E Mick hockt in mei’m Gläsel Wei, winzisch klä un leicht,
„Dreckvieh“, denk ich, „der Wei is mei“, die werd mol glei verscheicht.
Ich glaab die spinnt, Schmarotzertum, des werd net unnerstitzt,
en Nutze zieht bei meer poschthum, wer vorher selbscht was nitzt.

Doch ’s Lewe vun dem Mickevieh geht los im Glas mit Wei,
die Mick hot Dusel – c’est la vie, kann ebbes schänner sei?
In Rieslingbukett ei’getaucht, so lernt des Vieh, des doofe,
des was e Weimick halt so braucht, fliege, saufe, schloofe.
Lebt halb benewwelt in de Dag, befreit vun alle Sorge,
macht sich en Lenz, wann ich eich sag, die hot kä Angscht vor morge.
Des Mischtvieh braucht kä bissel Geld, un derf am Riesling zuckle,
unserääns muss uff dere Welt, sei ganzes Lewe buckle.
E Mick braucht weder Hitt noch Haus, do liegt’re gar nix dra,
fliegt äfach aus mei’m Schoppe raus, zum Schoppe neewedra.
Drum denk ich meer, des is doch schlecht, un des sei do verzehlt,
des hot de Herrgott net gerecht, uff dere Welt verdäält.

Ich hab’s erkannt, verdäält isch’s schlecht, un dodruff trink ich glei,
doch – halt emol – so selbschtgerecht derf ma normal net sei.
Die arm klä Mick derf net lang sei, vielleicht jo bloß ään Dag,
versetz’ Dich doch emol do nei, in dere Mick ehr Laag.
Die fliegt allä durch die groß’ Welt, kä Kinner, kä Verwandte,
kän Partner wu sich zu’re g’sellt, kä Freunde un Bekannte.
Nix schaffe, heert sich schun gut a, bischt Du grad schwer im Streß,
doch hättscht Du ’s ganz Johr nix zu daa, ich wääs net – wolltscht Du des?
Do ging Deer’s grad wie dere Mick, kann des dann’s Lewe sei?
Hot die dann wirklich soviel Glick, im große Glas mit Wei?
Do kummt se wedder, hockt sich hie, un labt sich an mei’m Schoppe,
ich denk: bleib norre hocke, Vieh, ich gönn Der gern den Troppe.
Ich nemm Deer’s a bestimmt net krumm, ’s lang fer uns beide, heit,
ich acht uff Dich, dreh’s Gläsel rum, trink vun de anner Seit.

Un wie nooch änn’re korze Zeit des Tierle sich entfernt,
do hot der Winzling mich soweit, ich hab ebbes gelernt.

Bass uff, e Urteil isch schnell g’fällt, duu in Dei Inn’res lausche,
„Weimickle“ gibt’s viel uff de Welt, doch – ehrlich – wolltscht Du dausche?
Un – ehrlich – isses dann so schlimm, e bissel nur zu dääle?
Horch was e Weimick, ohne Stimm, Deer alles kann verzehle.

2012, Kategorie: Lyrik, Platz 2
Kein Audiobeitrag verfügbar!