Vun volle Milläämer
Judith Walloch, Forchheim
Mer hänn viel im Kopp. Awwer mer hänn ned im Kopp, wann’s Millaudo kummt. Wann weller Äämer grad dro is, hänn mir noch ned durchdrunge. Desweche dun mer uns do noch unsere Nochbarn richte. Mir ziehn unsern Äämer naus, wann denne ihrer schun drauß schteht. Was meischtens funktioniert – awwer ewe ned immer...
So isses nailisch bassiert. Isch ligg morschens frieh im Bett un uf eemol heer isch im Halbschloof ä dumpfes Brumme un dann ä Mordsgerabbel. Bis isch dann hochschieß wie ä Raket. Die Millmänner!
Ich naus ausm Bett, niwwer an de Schrank, nunner an die Dier, uff de Trebb ebbes iwwergschlubbt, em Baba soin Pollunder iwwers Nachthemm. Fer Schuh hotts nimmie gelangt. Weil des Brumme und Gerabbel is immer bedrohlischer worre un am bedrohlischte wars dann, wies langsam widder leiser worre is, grad wie isch an de Hausdier ookumme bin. Un dann hab ischs bloß noch von hinne gseh, es Millaudo. Unsern Milläämer war voll bis iwwer de Rand.
Was mach isch zur Reddung vun unserm Familliefriede – ned, dass es heeßt, ich deed mich um nix kimmere – un fer unser Finanze – weil so Ersatzmillsäck sin ned billisch – mir hänn do so unser Er-fahrunge – alla: isch naus uff die Strooß – es waren Minusgrade – mi’m Pollunder vum Baba iwwerm Nachthemm, unsern Milläämer gschnabbt un hinner dem Millaudo her. Barfuß. Die halwer Strooß entlang, de Äämer im Schlebbtau, schwer, mit emme Mordskaracho haw isch en die Gass nunnergschleeft. De Millmann, wie er misch gseh hot, mi’m Nachthemm unnenaus un meine Barfieß, isser ganz blass worre. Gschtammelt hot er ebbes, ob ich se noch alle hab oder so ebbes in deere Art.
Uff jeden Fall hott er mer dann de Äämer abgenumme, hott en an de Greifer vum Millaudo ghengt – un schunn war er leer, unsern Äämer – un’s Millaudo weidergfahre.
Ich – stolz – die Redderin vunn de Famillie, es weiblische Famil-lieowwerhaupt, wo iwweral nochem rechte guckt, kää Mieh scheit, dass alles laaft ---
Barfuß. Uff’m Rickweech is mer des schmerzlich bewußt worre. Die Minusgrade. De Boodefroscht uffm Trottoir! De Äämer hott, jetzt, wo er leer war, än noch uuseelischere Krach gemacht. Mir hänn klore Nochbarn, kä frooch. Un die seehn alles – un des is guut, weil do kann nix bassiere, känn Landstreicher, Oibrecher, Uuhold kann sich ans Werk mache – unser Nochbarn seehn alles, bei uns is sischer. Desweche hotts mich a ned gewunnert, wie ich gseh hab, dass sisch hinnerm Fenschterlaade was bewecht. Alla hopp! Jetz wollt isch mer kä Blööß gewwe. Die Nochbarn hänn emol widder ihrn Milläämer ned rechzeidisch nausgebrocht – sowas will mer sich jo ned nochsaache losse...
Sofort haw isch än vorneehme Gang oigelecht, mei Hift haw isch gschwunge, so als wär isch beim Friehsport. Isch meen – hinnenooch de Äämer gezooche – un mit de Bää Hackespitz – ajoo – ich hab misch ned lumbe losse. Barfuß, mim Nachthemm, wo unnenaus geguckt hott, bin isch vorbeigedänzelt. Un vor unserem Haus haw isch dann noch ä paar Runde gedreht, barfuß, mit meim Äämer hinne draa, bevor isch dann, nochdem isch än an soin Platz gschoowe hab, noch ä paar seitliche Armbeweschunge gemacht hab, finf Kniebeiche im Hausoigang un ä paar Luftspring uff de Fußmatt.
Am nägschte Daach hot misch die Nochbarin gfroocht, ob se als unsern Milläämer owends mit nausziehe soll. Es wär blooß so ä Frooch. – A Nää. Dankschää, haw isch gsaad. Awwer des wär ned needisch, mir hättens im Griff... Hegschtens emol, wenn wirklich... Un so weider.
Mir hänn klore Nochbarn. Un klore Millmänner. Awwer a bisselsche Eistreete morschens vor de Siwwene uff de Strooß is aa kä Schann, odder?
2021, Kategorie: Prosa