Erich Hoffmann beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe

Erich Hoffmann beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe

Sproochverännerung

Erich Hoffmann, Neupotz

In letschder Zeit werd als geredd,
dass unser Sprooch veel Fremdes hett.
Des veele Englisch, dut mer höre,
des dät äm manschmol richtich störe.

Dass des zwar stimmt, esch jedem klar,
doch dass des frieher schun so war,
des merkt mer erscht, wann mer gelasse
sich mit dem Thema dut befasse.

Vor Johre dut sich käns scheniere,
halwer französisch zu parliere.
Do hot’s dann ghäße mit Gebrumm:
Was liggscht dann uffem Schäslong rum.

Alla hopp, du dich beweche
un du mol drauß des Drottwa feche.
Un fahr mer ’s Audo in d’ Garaasch,
sunscht gibt’s noch ä Karambolaasch.

Un lang mer mol dei Portmanee,
ich brauch e Billet fer’s Cupee.
Du bringscht mich heit noch ganz in Raasch,
dann, was du machscht, isch ä Blamaasch.

Mer sieht, des Thema isch nit nei,
drum isch’s des Beschde, mer lenkt ei.
Die Sprooch entwickelt sich halt weider,
des isch net schlecht, denn mer werd gscheider.

Un wann mer’s recht bedenkt, ihr Leit,
’s isch ’s beschde, mer geht mit de Zeit.
Mer will doch sunscht ach nix versäume
un wer nit mitmacht, der dut träume.

Fer uns isch des ach gar nit wichdisch,
mer nimmt’s wie’s kummt, dann werd’s schun richdich.
Probleme gibt es jedenfalls
desweche käni in de Palz.

2012, Kategorie: Lyrik, Platz 8
Kein Audiobeitrag verfügbar!


Geht unser Sprooch verlore?

Erich Hoffmann, Neupotz

Neilich kummt mir doch zu Ohre:
Unser Sprooch, die ging verlore.
Nä, sach ich, des kann jo nit sei,
mer sin doch alle Daag debei
un redden se wie eh un je
do kann doch nix verlore geh.
Ja, hör ich dann, des wär schun richdich,
die Sprooch zu pfleche wär ach wichdich.
Doch hör mol in dei Umfeld nei:
Oft isch kä Pfälzisch mä debei.
Hörscht grad mol deine Enkel zu,
des bringt dich jo fascht aus de Ruh.
Die kummen ausem Kinnergarte
un ’s erschde Wort, do kannscht druff warte,
häßt: „Opa, komm und spiel mit mir,
komm schnell, ich spiel so gern mit dir“.
Jo, sag ich dann: die lernen’s schun,
wann se ’s vun uns dann höre dun.
Doch sollt mer des nit unnerschätze,
dann, wann die jetzt schun dun bloß schwätze,
dann bleibt die Mundart uff de Streck
un irchendwann isch se dann weg.
Hochdeitsch zu könne, isch zwar schä,
doch muss des ach uf Pfälzisch gäh.
Drum sag ich jetzt, ’s isch höchschdi Zeit,
’s sin g’fordert alle pfälzer Leit,
do mitzuhelfe früh un speet,
dass uns do nix verlore geht.
Des muss mer nit so arg gewichte
um gleich ä Schulfach einzurichte.
Des langt, wammer dehäm konkret
so redd, wie äm de Schnawwel steht.
Drum auf, ihr Pfälzer, machen mit,
un denken dra, vergessen ’s nit:
Mer redden pfälzisch, ganz bequem,
denn schließlich sin mer do dehäm.

2014, Kategorie: Lyrik, Platz 9
Kein Audiobeitrag verfügbar!