Bärbel Philippi beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe

Bärbel Philippi beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe


De Schdrooßekehrer Schdalder

Bärbel Philippi, Plaidt

So lang isch denge kann, had bei uns moijns in aller Herrgoddsfrieh de Herr Schdalder es Trottwar vun unsrer Fruchdmargdschdrooß gekehrd. All hannma ne gekennd un er had a immer die Leid gegrießd. Er war groß vun Poschdur un weiler sei Lewe lang beschdimmd mideme ze korzer Beese gekehrd had, isser mid de Joohre a krumm worr. Er had immer e Kapp uffgehadd un freehlisch vor sisch hiengepiff! Bei uns vorm Lade hadder immer so lang sauber gemachd, bis mei Mudder uff ne uffmergsam worr is. Dann haddse dabber e groß Schdigg Lyoner abgeschnidd un se ihm vor die Ladedier gebrung.

So war des a an dem Moije, als e kleener Bu mid seim große Schulranze vorm Schdroßekehrer schdeen blieb is un ihn vun alle Seide aus bedrachd un beobachd had. Mei Mudder is uff de Ladedier schdehn blieb un had dem Schbielsche mo zugeguggd. Norer Weil had sisch der Schdumbe e Herz gefassd un de Schdrooßekehrer angered: „Entschuldischense bidde, sinn sie de Schdrooßekehrer Schdalder, der wo jede Daa unser ganzie, langie Fruchdmargdschdroß kehre dud?" „Ijaa mei Kneschd des bin isch, un verrodschdemer amol wer de bischd, un wo du wohne duschd?" „Ei mei Babba is Doggder un mir wohne do hinne gejenibber Schigge." „Ah jedzd weeß isch a, warum de misch die ganz Zeid so angugge duschd! Des schdehd der jo diregd uff deiner Schdern geschrieb. Hasche in de Schul ned gelernd un geschdern e schleschdie Nood mid heem brung, du Kerlsche?" lachde de Schdal-der. Do had der Kleen hefdisch mim Kobb geniggd un is rod angeloff. „Un dann had dei Babba zu der gesaad, wenn de ned lerne dädschd un nur schleschde Node mid heem bringschd, wersche genauso e Schdrooßekehrer wie de ald Schdalder? Un er hadder uffgedrah, dasse misch mo angugge solschd", meend de Schdalder. „Ei, ijaa", saad, do der kleen Krudze, „genauso had sischs geschdern Owend, als mei Babba vun de Praxis komm is, zugedrah!" Un wenn isch mer se jedzd so angugge du, mache se doch ihr Awed geere, peife e Liedsche un sin immer an de frische Lufd," ereiferde sisch de Kleen. „Joo, jedzd komm doch ned hinner de Ochdem", gebd do de Schrooßekehrer zerigg." Dei Babba weeß ganz genau, wenn isch ned jede Daa de Dregg vor

seiner Praxis wegkehre dun werd, käme kee Leid mer zu ihm. Er werd kee Geld meeh verdiene un missd dann vielleischd a mei Beruf ausiebe. Sischde, du kleener Lauser un desweje bin isch gleisch Schdrooßekehrer worr. Saa deim Baaba e scheener Gruß vum mer, un du werdsch ab heid immer eifrisch lerne, dassde mol e schlauer Schdrooßekehrer werre duschd!

2019, Kategorie: Prosa, Platz 1
Kein Audiobeitrag verfügbar!

Mei Schuh mid Eisjer!

Bärbel Philippi, Plaidt

 

Irschendwann im Friehjohr, isch war so zeeh Joohr ald, had mei Mudder beim Middaaesse

verkinnischd, dasse mid mir nummidaas neije Schuh kaafe däd, un zwar bei SchuhSchneiders un dess ohne Widderred.

All am Disch hannse misch erschdaund angeguggd, weil isch werglisch desweje ned rumgemauld hann!
Isch hadd nämlisch schun im Kobb, mei Plan fix un ferdisch. Isch wolld eenmol im meim Lewe e Paar Schuh mid „Eisjer“ hann, genauso wie mei drei äldere Brieder. Fer die war dess die normalschd Sach vun de Weld, weilse jo

Buwe ware. Un fer misch war dess e großie Ungereschdischkeed ohne Sinn un Verschdand!

„Bei Schneidersch gebbds gude, feschde Schuh, die de ned so schnell verhammele kannschd.“

ergleerde mir mei Mudder uffem Weh dord hin. „Awwer isch will Schlibber un am liebschde

in braun, denn bei helle Schuh, schellsche misch immer, dasse vorne so schnell abgeschdooßd

weere,“ hann isch meiner Mudder zu Denge gebb. Die Chefin, die Fraa Ludwisch had uns

begrießd un aa glei bediend. Die erschde hellbraune Schlibberhann schun gefall, un unner

ihrm Rönscheapparad hadd mei Mudder sisch iwwerzeische kenne, dasse gud basse.

Erschdaund war mei Mudder werglisch, dass isch dessmol kee Theader gemachd hann, un

dessweje hann isch noch een Paar beesche Knieschdrimb, anschdadd weiße, kaaf gried.

Uffem Heemweeh bekam isch noch ingedrischderd, dass isch die neije Schuh mid denne

Schdrimb erschd am Sunndaa anzie dierfd! Un widder kam kee einzisches Werdsche

Broteschd aus meim Mund! Denn mei Plan rmussd jo nur noch umgesedzd werre: Schnell

hann isch bei Edelschdolz e volles Rabaddmarge-Bieschelsche geje 1.50 DM umgetauschd un

bin mit meine neije Schuh zum Schuschder Sebald in die Ixemerschdrooß geloff. Der hadd

die Schdern gerunzeld, alser mei Anliesche anheerde. „Had dei Muudder disch desweje

geschiggd?“, hadder gefrood, „nee hann isch gesaad, isch brauch dezu kee Erlaubnis, weil

ischs vun meim geschbarde Geld bezahle du!“ Un als Beschdedischung hann isch die 1.50

DM uff die Thek geleed. Freidaas nooh de Schul hann isch schell mei Schuh abgehold un

dabber widder in die Schachdel geleed! Endlisch war de Sunndaamoije do, un ohne

Gemegger bin isch in mei verhassdes Dirndel geschlubbd, un hann beim Kämme, weje de

Hollerzebb, ned geschrie. „Gugge mol Lena,“ had mei Mudder do zu meiner Tande gemennd,

„langsam werd de Erwisch verninfdisch!“ Mir ware e bisje schbäd dran, un desweje is mei

Mudder in de Kersch vor mir de Middelgang eruff geloff. Isch bin mid feschdem Schridd

hinner ihr hergang. Die Eisjer hann in meine Ohre wie e „Halleluja“ geklung un isch war so

schdolz, bis mei Mudder sisch plädzlisch umdrehde, un ihr Aue Blidz un Dunner uff misch

geschleiderd hann. Gott sei Dank had es Singe un Bede vummer abgelengd. Es Schlußlied

war noch ned ze End, als isch schun aus de Kersch heem gerennd bin! Dass isch misch

gedraud hann, sogar in de Kersch die Innung ze blamiere, war mir pieb egal! Do dieweil der

Klang vun meine Eisjer, uff dem Schdeenfussbodde vun de Kersch, fer misch e eenmolisches

Erlebnis war un bis heid noch is! Nadierlisch mussd de Sebald mondaas die Eisjer widder

abmache - awwer als Andenge hann isch se uffgehob!


 

2022, Kategorie: Prosa