Johanna Schmidt beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe

Johanna Schmidt beim Mundart-Wettbewerb Dannstadter Höhe


Daache denooch (für Andrea, verstorben 1976)

Johanna Schmidt, Mannheim

Daache denooch –
irgendwie hell – uhne Licht,
Wordhilse imme G’dicht,
annerscht als alles vorher,
voller G’dange bloß leer,
Schdrossebohnkreische, G’schrei,
Lärm, an de Ohre verbei.
Uffene Aache, die seh’
un net mol en Bruchdääl verschdeh’.
Fieß, die laafe am Schdigg –
zwä Schritt vor, drei z’rigg.
Daache so blass, so verschwumme
hawwe, was war, mitg’numme.
Daache so hell – uhne Licht
berge dei liewes G’sicht.

2007, Kategorie: Lyrik
Beitrag anhören: mawdh07-daache_denoch.mp3 (1,46 MB)


Emotjone
(zum Gedenktag für die Opfer
des braunen Terrors im Februar diesen Jahres)

Johanna Schmidt, Mannheim

Staatsakt –
Fohne uff halbmaschd, Rädder schdehn schdill,
die Glocke leite – zu laut? Zu viel?
Zeh’ Johr lang de Kopp in de Saand g’schdeckt,
nooch zeh’ Johr dorch Zufall uffg’schreckt,
zeh‘ Menscheläwe ausradiert,
die Trauer endlos muldipliziert.

E junges G’sicht, vunn Leid g’prägt,
e zittrichi Schdimm, vum Schmerz o’gesägt,
b’schreibt wie ehrn Kosmos, ehr heili Welt,
dorch Terror unn U’recht zu Staab vafällt.
Vadderseeleallä schdeht se do,
so traurich, so tapfer – Reschbekt, chapeau!

Des G’sicht gecheniwwer – b’schämt, b’troffe,
Verzeihung erbittend, losst zaghaft hoffe,
dass äni vunn denne brennende Kerze
die Zuversicht nährt in unsere Herze,
dass mer lerne, was Mensche fer Mensche bedeite

die Glocke kenne net laut g’nung leite!

2012, Kategorie: Lyrik, Platz 10
Kein Audiobeitrag verfügbar!


Unser Weg

Johanna Schmidt, Mannheim

Unser Weg war so wie unser Läwe,
miehseelisch erschd, dann iwwerwiegend ewe.
Bräd genuch, fer Hand in Hand ze geh’,
lichd genuch, fer weit ennaus ze seh’.

Schdiggweis schaddisch, dunkel, kalt,
dann widder sunnisch, mid re Bank fer Hald,
fer uffzetanke, Sunneschdrahle ze genieße,
fer zuene Deere uffzeschließe.

Es ledschde Schdigg, was wars so schää ze wannre,
zu zwätt, än Herzschlach wie de annre.
Dann Schdolperschdä fer Schdolperschdä,
am End vum Weg war ich allä.

Vor mir en Berg, en zweifußschmaler Schdeg,
iwwerm Gippel unsern doppeltbräte Weg.
Uff alle Viere bin ich nuffgekroche,
holschd mich doch ab? Verschbroche is verschroche!

2011, Kategorie: Lyrik, Platz 6
Kein Audiobeitrag verfügbar!