Es Flämmsche
Rudy Kupferschmitt, Ludwigshafen
Wann isch so zurigg deng, wie isch noch en kläner Bu wa, fallen mer so viele G’schichtelscher oi, vor allem, wann isch mol uff em Schbeischer hogg un nemm die alde Schbielsache in die Hand, wu dort all in ennere Persilkischt verschdaut sinn.
Hoscht jo ned viel g’hatt als Kind, domols henn die Eldere schbare misse un denne Gruzze ned alles vorne un hinne noi schdegge kenne.
Die Märglineisebahn, des isch es Greschte iwwerhaubt gewest, die lliggt dort, foi un sauwer verpaggt, wie wann se bloß uff die Woinachde wade ded wie domols.
Jed Johr om Dreikeenischsdag is se weggerohmt worre un erscht widder am Heilischeowend unnerm Chrischtboom uffgetaucht. Un dann wa garandiert widder was Neies debei, e Heisel in de Landschaft, en Eisebohnwagge un emol soga e zwäddi Log. Hoscht se bloß nie zamme fahre losse kenne die zwä Logs, weil de Drafo zu schwach wa.
Awwer als Kind hoscht a Schbielsache g’hatt fer jeden Dag, ned bloß fer die Woinachde, die henn in erre Kischt unnerm Bedd g’schdanne, do waren die werglische Schätz drin, wie die golden Kuggel vum Froschkeenisch. Do henn der doi Eldere long verzeehle kenn, dass des bloß e billische Reglamekuggel vum Kunsum is. Wann’d die Kuggel ogeguggt hoscht, dann hoscht in dem Glanz alles g’säh, was’d säh gewollt hoscht.
Odder do war des schwazze Pederschbiel vun de siwwe Hiehnscher. Der schwazze Peder hod Eselsohre g’hatt un wa ganz dreggisch un babbisch. Wie oft hab isch mid de Großmudder g’schbielt un die hod jedes Mol de schwazze Peder in de Hand g’hatt, wann des Schbiel rum wa.
Die Großmudder wa schunn long beerdischt gewest, awwer wann isch des schwazze Pederschbiel in die Hond genumme hab, do waren all die Schdunne midd ehre widder wach. Die Winderowende, wu mer zwä allä in de Kisch g’hoggt henn un isch hab gonz dusmo soi misse, dass de Großvadder newe dro in de Schloofschdubb ned widder wach werd. Am Elegdrisch hodd se g’schbart, wie se des ehr ganz Lewe gewehnt wa. Awwer des Lischt, wu aus dem uffene Owederle geleischt hodd, wa sowieso heller wie alles Elegdrische. Un dann hodd se der Sache verzeehlt vun de alde Beehle odder vum Mann mid em nasse Schwomm un isch hab do g’hoggt un die Ohre g’schbizzt wie e Heschelmaus.
Isch wa elder worre. Kä Kind mehr awwer a noch long ned erwachse, isch hab selde in die Kischt mid dem ganze Gram geguggt, awwer isch hab gewißt, die Kischt is do un isch kann immer drin gruschle, wann mer deno is.
Amme scheene Dag bin isch vun de Schul häämkumme; de Babbe hodd Urlaub g’hatt un schun e paar Dag in Keller un Schbeischer gerohmt. An sellem Middag hod im Gaade e Flämmsche g’flaggert. Wie isch näher ans Feier bin, hab isch uff emol e goldenie Kuggel midde drin ligge g’säh un am Rand hod de Wind mid em verkohlte Rescht vum moim schwazze Peder g’schbielt. Isch bin noi gerennt, hab unner moi Bedd geguggt, bin zu moim Vadder, hab gegrische un gegroint in em Agebligg.
Er hod’s niemols verschdanne. Es wa doch bloß Grezzisch gewest, die gude Schbielsache schdehen doch in de Persilkischt uff em Schbeischer.
2002, Kategorie: Prosa, Platz 3
Kein Audiobeitrag verfügbar!
E komisches G’fiehl
Rudy Kupferschmitt, Ludwigshafen
Dreissisch Johr is es her, dass ich nimmi in dem Haus wa, war emol grad fuffzeh Johr gewest domols. Die Oma wa neunzisch un noch gud beienanner. Un dann vun em Dag uff de anner wa se dod, die Wohnung is ausgerohmt worre un es Haus verkaaft.
Un jezz schdeh isch am Hofderle un drigg uff de Klingelknobb, es sieht irgendwie noch aus wie sellemols. Grad mähn ich die Oma mißt um die Egg kumme un uffschließe, do kummt e jungi Fraa un frogt, ob isch des wär, wu die Wäschmaschin reberiere ded.
„Ajo, bin isch des.“
Isch laaf hinnere, die Drebb nuff, durch die Veranda. Do im Egg hot immer die ausg’schdobbt Schildgret g’hoggt, wu de Oba aus em erschde Weldgrieg aus Mazedonje midgebrocht hot.
Dann noi in de Hausgang, rechts is die Kisch, gradaus es Wohnzimmer un lings die Drebbe nuff in die Schloofzimmer un nunner in die Wäschkisch un de Keller.
Uff dere Drebb hot de Oba sisch zu Dod g’schderzt, so henn se ders verzeehlt, hoscht ehn selbscht ga ned gekennt g’hatt, de Oba. Die ganz Nacht hett er uff de Drebb gelege, kenner hett was gemergt g’hatt, erscht moijens henn se ehn dann g’funne.
Die Wäschkisch kenn isch nimmi widder, de ald Wäschkessel is rausgerisse, steht bloß e moderni Wäschmaschin do un en Droggner.
De Schade an de Maschin is schnell behowe. Macht neunefuffzisch Euro mid Maderial un Fahrtkoschde.
Derf misch korz ins Wohnzimmer hogge fer die Reschnung zu schreiwe. Sieht alles nooch IKEA aus, kään Vergleisch mid de Oma ehre schäne alde Mewel, heid ded isch mer die all ins Haus hole, domols henn se se em Schberrmill gewwe.
Bevor es Hofdor widder hinner mer zufallt gugg isch fer en Ageblick uff den alde Beereboom. Der drescht a des Johr orndlisch – wie immer.
2003, Kategorie: Prosa, Platz 5
Kein Audiobeitrag verfügbar!