Beiträge 2021

Beiträge 2021


 

Die Schdiehl sinn leer

Maritta Reinhardt, Wonsheim

 

Die Schdiehl sinn leer

Sie wibbe net, sie drehn sich net

Unn rolle aach net wischdisch

Unn beschäfdischd hie unn her

 

Die Schdiehl sinn leer

Unn monscher sucht

Met ausgeschdreggde Arme

Om Schreibdisch nohme bissje Halt

 

In de Kantin

Do schdehn se Kobb

Do regge se die Baah verkehrt

Nuff on die Degg

 

Die hunn jetz Ruh

Denk ich

Die hunn jetz frei

Unn nix se duh

 

Hunn lockdown

Kaan hockdown

Alla hopp

 

Kaan Pausekaffeeworschdbrotfleck

Unn kaan soziale Zweck

Die Schdiehl sinn leer

Net nor im Birro do bei mer

 

Im Kino hochgeklappt

Unn Popcornkrimmelfrei

Aach im Theader ordentlich unn fei

Unn schdumm unn sauwer Reih fer Reih fer Reih

 

Geschdabelt, on die Wond geschdumbt

Zugedeckt unn ohgekett

Do wo mer sunsch minonner isst unn trinkt

E Feschd gefeiert hätt

 

In dungle Egge uffgebockt

Setzt sich nor Schtaab druff

Uff die Schdiehl

Unn sunsch kimmt kaaner, wo sich hockt

 

’S wärd net gelacht, aach net gebabbelt

Net dischbedeert, gegreint

Unn nix geschafft uff dene Schdiehl

Es gibt aach kaan Applaus

 

Ich hoffe nor

Die Schdiehl

Unn mer

Halle den Zuschtond

So long wie’s halt noch dauert

Ohne Schade

Aus

 

2021, Kategorie: Dichtung, 1. Platz



 

Mei Erbdääl

Renate Demuth, Kaiserslautern

 

war’sMei Erbdääl war’s, mer ungefrot vemacht,

e schweri Lascht, wo drickt unn runnerzieht,

wo mer mei Redd vebiet, mich rickwärtsstubbt,

mich dabbich gackse, effders stottre losst

unn der Gedangge als: Wie werr ich’s los?

Ach, gottvedammt, das unneerich Stellaasch,

der kruuschdich Krom vun anno dunnemols!

E Hinnernis bloggeert mei Lääwenspad,

macht mer e Krummbel in mei Zukunftsplän.

Nor nix devun meh siehn unn heere misse!

Am digge Enn hann ich’s met aller Kraft

eweggeschafft ins hinnerscht Speichereck,

die Bredderkischt met Schmagges zugeschlaa,

venachelt gar met hunnert Hammerschlääch.

Manch Johr vegeht... Noh arich langer Zeit

so ebbes wie e Sehnsucht herzensdief,

uff Spuresuuch noh längscht velornem Häämle.

Unn dorch die Ritze vun der staawich Kischt

erscheint ganz unerwaat grad so e Hellichkäät,

wie wann e goldner Schatz drin leie däät.

Beim Uffmache glatt hin unn weg vor Glick.

Geblendt vun manchem Stick alsfort am Staune.

Ich fasses kaum, kann noh unn noh begreife

de Wert vun demm, was Ahne mer veerbt.

Geehrt unn iwwerreich beschenkt will ich

ne eschdimeere, schwätze met Respekt

mei Dialekt – das gude alde iwwerliwwert Pälzisch

 

2021, Kategorie: Dichtung, 2. Platz





Hommage on moin Bensel

Thomas Liedy, Neustadt/Weinstraße

 

Lackschwarz glänze dun doi Hoor

Du werschd schänner Johr fer Johr

Du bischd so hard un doch so wäsch

Du molschd mol bunt un ach mol beige

Du bischd so griffisch ronk un schlonk

Mid Leinölduft doim Deodorant

Du bischd ä Diwa wäschd’s genau

Kannschd ach annerschd wie ä Sau

Du mach’schd misch wuschisch gonz verrickt

Dich hott de Hergott zu mer gschickt

Korz noch fix de Lack verdinne

Schunn schnabb isch disch am Stil vun hinne

Mid Masch’der Plan hoschd frei’í Baan

Kopiwwer in en bunte Draam

Du un isch un sunschd käns

Mer zwä verschmelzen werren äns

Mer tauchen ab ins Meer der Farwe

Isch kanns ned glawe

Im Liewesakt do bindeln sich

In Kurve un in grade Schdrisch

Im Dibbe dun mer Drobbe dubbe

Glatt’geschliff sinn alle Macke

Sauwer Lacke ohne Blacke

long de Schdrisch un korz Paus

so werd’s gut sieht schbitze aus

 

Moin Bensel

Du hebschd des raus was war verschdeckt

Du gebschd dem Glanz was war verdreckt

Nur mer zwä zusamme sin perfekt

 

2021, Kategorie: Dichtung, 3. Platz





Bilanz

Rolf Büssecker, Beindersheim


Schun iwwer 30 Johr debei,

aa meischdens ebbes gschriwwe

un manches is in dere Zeit,

blooß beim Vesuuch gebliwwe.

 

Manchmol hab ich net gewisst,

vun was ich schreiwe soll.

Doch hot die Muse mich gekisst,

war ball moin Zeddel voll.

 

Net immer dann en Preis gemacht,

des muß ich ehrlich saa.

Wobei, wammers genau betracht,

 die annre kennen aa!

 

Ich hoff, dass viel in unsrer Schbrooch,

aa weiter redden, schreiwe–

dann werd se, des is gar kää Frooch,

noch lang am Lewe bleiwe!

 

2021, Kategorie: Dichtung



 

Budderherncher un Bombe

Gisela Gall, Bad Dürkheim

 

zum Friehstick Budderherncher un Bombede

Kriesch im Oschde hinne iwwerfallt mich

dehääm beim Morschenkaffee

Panzer un Soldade mit Gewehre

duut mer die Zeidung uffdischeun die Sunn schiebt die Nacht ewegg

un zeischt em Daach ehr Strahlegsicht

 

zum Feieroowend

Worschdebrot un Wirwelstirm aus Iwwersee

Uuwedder doowen uff de Mattscheib

vor moim Fernsehsessel

Mensche in Schlamm un Dreck

un de Mond schwimmt

seeleruhisch durch die Nacht

 

Daach fer Daach

werr ich zugschitt

mit de Hännel un em Elend

vun de ganze Welt

un Nacht fer Nacht

bliehen im diefe Dunkel

die Sterne un die Drääm

 

2021, Kategorie: Dichtung



 

Corona im Juli 2020

Else Jakob, Rödersheim-Gronau

 

Vorm Subbermarkt, total verschwitzt

brief isch moi Masge, ob se sitzt

.Do fragt misch ähn a masgierde Mann,

obbärr misch was froge kann.

Mißdrauisch runzel isch die Schdärn,

„Iwwerfall” sescht märr moi Härn.

Isch dreh misch rumm unn wäß Bescheid,

fascht menscheleer de Parkplatz heit.

Budderwäsch wärrn do moi Knie,

unn nirgends ähn Seckjuredie.

„Isch glaab sie färschdänn sisch vor meer,

masgiert zu frage iß a schweer!

Binn känn Verbräscher unn känn Reiwärr,

binn bloß ähn kläne Zeidungsschreiwärr.

Drumm iß moi Frag a glitzeklä,

wie duhn sie zur Corona schdeh?”

Soin Ausweis zeigdärr meer a dann,

s’hott g’schdimmt, ähr wa ähn Zeidungsmann.

lsch schbier die Angschd aus meer entweische,

moi Härn wärd klaa, ä gudes Zeische.

Schunn wärd moi Neigier riesegroß,

sag zum: „Hopp, dann schießen se mol loß!“

„Wie schdellen sie sisch in dämm Johr

Woihnachde mit Corona vor?”.

„Im Juli schdellen Sie so Frage,

binn sälwärr g’schbannt wie ähn Flitzeboge.

lsch habb kä Ohnung wie’s noch wärrt,

a Profeede hänn sisch schunn geärrt.

Zu moim Glick bin isch noch g’sund,

moim Mann geht’s gut, unn a moim Hund.

lsch du nett mäckre wie ä Gäs,

wie anner Leit, soviel isch wäß.

Halt misch an Regle, die jetzt wischdisch, 

wäsch märr die Händ, unn die a rischdisch,

Moi Masge sitzt schdraff uff de Nas,

wärds näwwlisch a uffem Brilleglas.

Halt Abschdand ähn onnerthalwe Medärr,

im Subbermarkt mach däß nett jedärr.

Unn Dummkepp, wu mähnen sie weern weise,

mißt de Virus in de Asch noi beiße.

Awwär so langsam wärd’s a Dummkepp klaa,

s’wärd nimmie so wiese mal waa.

Die Corona halt uns noch lang uff Trapp,

unn all däß G’saade nämm isch uff moi Kapp!”

 

2021, Kategorie: Dichtung


 


Iwwergang

Anna Maria Kemper, Speyer

 

Du hoscht als gerufe: Hol misch!

Wu na dann? Kä Antwort.

Als in änere Dour: Hol misch!

Imma nur: Hol misch! Hol misch!

 

In eme fort: Hol misch! So hol misch doch!

Wer soll dich houle? Herst misch?

Wie soll ich dr helfe? Ich wäß nit.

Hol misch! So hol misch doch!

 

Hol misch! Bitte, bitte, hol misch doch!

Häm? Ich? Her endlich uff!

Ich kann nit, ich kann ganz äfach nit!

Bitte, bitte, hol misch doch! Hol misch doch!

 

Bischt gholt wore. Bischt hämgange!

Bischt niwwergange. Bischt dodschtill.

Ende! Schluss! Aus! Un ich her noch:

Hol misch! Bitte, bitte, so hol misch doch!

 

2021, Kategorie: Dichtung





ISCH WAR UNN BIN SO STOLZ UFF MISCH

Franz Schlosser, Waldsee

 

Wu isch en glänne Bu noch war,

war ääns fer misch schunn sunneglar:

isch geb emol en Superstar!

Schunn in de Kinnerschul mit drei

war isch ganz vorne mit debei,

unn isch hab immer aah als Beschder

die Gutsle eigheimst vunn de Schweschder.

S hot känner so viel griggt wie isch.

Ach Gott, was war isch stolz uff misch!

S hot känner aah so oft die großeAdventskranzkerze ausgeblose

vunn de ganz Kinnerschul wie isch:

Ach Gott, was war isch stolz uff misch!

 

Die Kinnerschulzeit war nooch drei

e Värdel Johr aah schunn vorbei.

Isch bin dann mit noch määner Dumme

in Wallse in die Volksschul kumme

.Dort lernt ma Lese, Reschle, Schreiwe.

Unn wer nix lernt, muss hogge bleiwe.

Isch hab, isch war jo net begnaggt

,ganz logger jedi Glass gepaggt.

Isch hab bloß Äänser ghatt, unn isch

war wedder rischdisch stolz uff misch.

 

Schnell war’n die vier Johr Volksschul rum.

Dann bin isch uffs Gimnasium.

Dort hawwisch Englisch, dess war keesisch,

unn dann Ladein unn dann Franzeesisch

gelernt. – In Bio unn Chemie

unn Mathe war isch e Genie.

In Mole unn in Mitarweit

war isch de Bescht in dääre Zeit.

Dess war isch aah als Glassesprescher.

Dess war isch aah als Herzensbrescher:

De Allerschännscht war immer isch.

Ach Gott, was war isch stolz uff misch!

 

Mit fuchzeh e halb Johr, dess wääß isch

noch gut, do bin isch regelmäßisch

als Middwochs Owends nooch em lange

Daag in die Danzschdunn danze gange.

Sch hab tonneweis die Mädle gschdemmt.

Die annere warn all verklemmt.

Isch wääß schunn gar nimmi, ehr Leit,

wie isch vor lauder stolz unn gscheit

noch aus de Aare gugge soll?

Isch hab gedanzt in Dur, in Moll,

egal uff welli Melodie,

egal uff wellen Takt – unn wie! –

sooo logger unn so fedderleischt

(die Mädelaage warn all feischt)

unn so was vunn grazil unn gschmeidisch,

die Buwe warn all uff misch neidisch!

De Beschde, dess war immer isch.

Ach Gott, was war isch stolz uff misch!

 

Dann hawwisch s Abi absolviert

unn in Alt-Heidelberg studiert

unn in KH mein Ref gemacht

unn mer e Mädel aagelacht:

Die allerschänscht, dess sin kä Schbrisch!

Ach Gott, was war isch stolz uff misch!

 

Isch hab se gheiert, zu meim Glick!

Dann simma in die Palz zurick,

unn isch war 38 Johr

im Schuldienscht täädisch. Mit Humor

hab isch versucht vor alle Dinge,

de Schiiler Englisch beisebringe.

E paar hän was gelernt, denk isch:

Ach Gott, was war isch stolz uff misch!

 

Die Zeit vergeht unn rast devaa!

De Siwwener isch vornedraa,

dess hääßt: isch bin jetzt siebzisch Johr

uff dääre Welt – Reschbekt devor!

Mei Fraa isch nimmi ganz so schää

wie se mol war – isch umso mäh!

Vunn alle Glassekamerade

hab isch die strammschde Bää unn Wade

unn kann am dabberschde noch laafe,

unn fer im Penny eisekaafe

brauch isch kä Rad mit Hilfsmodor

unn kän Rollator. Des isch wohr!

Isch hab aah noch, guggen misch aa,

de Kopp voll Hoor – mäh wie mei Fraa.

Die sin zwar kitzekallergroo –

Die Hauptsach isch: sie sinn noch do.

Dermweje geh isch, was kän Scherz isch,

noch locker dursch fer Aafang färzisch,

weil isch soo jung wirk unn so frisch:

Ach Gott, was bin isch stolz uff misch!!

 

PS: Gewiddel Dunnerkeidel,

was bin ich doch fer’ Liejebeidel!

 

2021, Kategorie: Dichtung


 

Ausblick

Hermann Josef Settelmeyer, Lingenfeld

 

E Johr isch widder viel zu schnell vergange,

es war kä Johr voll Luscht un Frehlichkeit,

e Johr wars voller Hoffe, Zittre, Bange

un känner wääß: Wu isse hie, die Zeit?

 

Die Hitzewell losst jeden furchtbar stöhne,

die Schwitzerei vertracht so mancher schlecht

,so ab un zu en Guss kinnt uns versöhne,

bloß: Allzu nass un kalt wär aa net recht.

 

Doch des, was uns net basst, werd iwwertroffe

vun ämme Ding, ganz klää, gemein un bees,

me Virus, wu mer bloß kann leise hoffe,

mer kummen bal devu vun dem Gedees.

 

Die Hoor uf unserm Kopp, die missen sprieße,

kän Mäschter nimmt sei Scher un schneid se knapp,

kä Schwimmbad derfen mer mit Spaß genieße,

un manches annre schminken mer uns ab.

 

De Strand un d Alpe missen uf uns waarte,

mer gingen gern ins Cafe, doch s isch zu,

e Glick ischs, hoscht dehääm en klänne Gaarte,

wu d Fieß vertrete kannscht un hoscht dei Ruh.

 

Doch wämmer uns net unnerkrieche losse,

mer schwimmen schließlich net uf Wassersupp,

die beschte Geischter helfen, fer die Bosse

bal nauszujache aus de gute Stubb.

 

Mer wänn mol widder Mundartowend mache,

de Leit verzehle, was uns ufgerecht,

aus vollem Herze aa mol widder lache,

uf Pälzisch saache, was die Seel bewecht.

 

Bis dohie muss mer sich geduldich schicke,

net motze, dass mer alles besser wisst,

mit Kreizworträtsel s Waarte iwwerbricke,

im Speicher manches finne, was vermisst.

 

So ufgeraamt warn lang nimmie die Haiser,

so sauwer aa net drauß vorm Haus die Gass,

kän Stress, kän Druck un Zeit fer sich wie’n Kaiser –

stopp, s langt, schunscht macht des Virus aa noch Spaß!

 

2021, Kategorie: Dichtung



 

verroode un verkaaft

Matthias Zech, Speyer

 

verderzelt vorm verdorschte
bin ich do newer dirs

is gar nix määh se spier

evum tässel wei beim erschte kuss
vum milchstroßsternefluss in d wiescht

 

verkumme un verhungre
werr ich ball newer dir

s is gar nix määh se spiere

vum honig uff de helle haut

vum feschtdaachsgschlotz in d bunte kich

verschammeriert verdellert

fiehl ich mich newer dir

s is gar nix määh se spiere

vum lache uff deim blasse gsicht
vun rosebliede wilde hoor

versoffe am versticke
schnapp nooch luft ich newer dir

s is gar nix määh se spiere

vum leichte schnaufe draus im meer

verstummt die stirm vun d hochzichrääs

 

verstäänert bloo verfrore

lich ich do newer dir

s is gar nix määh se spiere

vun d hääße dänz in gliehwermnächt

vum selwerschtgschtrickte weihnachtsschal

verloddert wegverbrenne
du ich do newedraa

ich det so gern dich spiere

nix gebts bin längscht weißgrooie äsch

vorm kranke zorn verraacht mei kraft

 

verfalle ganz verlore

längscht gschdorwe zwische uns

is unser ganzes spiere

verschitt diefschwarz im lange loch

e großes doodes dunkles grab

 

verkrumbelt bees verkatert

wach uff ich newer dir

du bischt jo so verschrumbelt
saachscht

schpitscht dein mund

gehscht naus bischt fort

 

wie hellegift dut sich dein kuss
neiäätze in mei bloddie stern

 

ferdig mit dir
ferdig fer dich

 

ich bin verroode un verkaaft

 

2021, Kategorie: Dichtung



 




Drauß off de Neggarwiss

Lothar Sattel, Waldsee

 

Do liggt er jetz uff dere Pritsch zwische all denne Abbaradure. De Dokder nickt un eilt wortlos aus em Zimmer. Bloß de Wegger uff ern Nachtdisch heert ma noch tigge. Die Jalousie am Fenschder hänn sem heit e bissel runnergezooche. Awwer des hätt’s garnimmi gebraucht.

 

’S geht uff Owend zu. Drauß vor de Deer heert ma grad änner laut lache. Die Schwester macht sich noch an all denne Geräde zu schaffe. Jetz zieht se die letschde Stecker raus. Sie muss sich dummle, ehr Schicht is schun rum un dehääm waad de Froind. De Blummestrauß uff de Fenschderbank fangt schun langsam aa zu driggle. Ob ma denn mitnemme wollt, will se wisse, un ob se die Vas widder zurickstelle kännt fer de Näggschde, wu kurnmt. Ma sollt aa die Klääder un die Wertsache im Schrank net vergesse. Ach, un an die Hausschlabbe unnerm Bett soll ma aa denge. Die wäm noch ziemlich nei un ma kännt se aa bestimmt noch brauche.

 

Durch die Jalousie sieht ma die Sunn langsam unnergehe.

 

Drauß uff de Neggarwiss spielt e Mädel mit ehrm Hund. Der will net so richdisch un laaft re ääfach devu. Sie hinnenooch.

 

E Liewespäärle liggt uff de Deck. Er hot die Hand uff ehrm Knie un sie pischbert em ebbes ins Ohr.’S kann nimmi lang daure bis es dungel wärd.

 

Paar klääne Buwe jagen ääm Ball hinnerher. Was dowen die rum, die junge Frägger!

 

En alde Mann hockt allää uff re Bank un fiddert die Ende.

 

Grad kummt e Schiff vorbei. Ob die dess noch rechtzeidisch zum Monnemer Hafe schaffen, bis es dungel is? Vielleicht geht’s morge dann weider, de Rhoi nunner, em Meer zu.

 

Vun Ferne heert ma e Modorsäg kreische. Im Park vis a vis wärd noch schnell en Baam g’fällt.

 

Owwe liggt er immer noch uff soine Pritsch. Nä, ma hätt werklich nix mäh mache känne un’s wär besser g’west so, fer ihn, määnt sie un nimmt em die Bettpann weg. ’S fascht nix drjnn, awwer die braucht er jetz eh nimmi.

 

Jo, un’s Zahberschdel uff de Ablag sollt ma aa net vergesse.

 

„Un Widdersehn”, seggt se noch beim Rausgehe, un macht sich ganz schnell devu.


 

2021, Kategorie: Prosa, 1. Platz

 





 

’s Päggel

Wilfried Berger, Lobsann/Elsass

 

Meddags, korz nooch de Zwää, war ich dort.

De Walter hot g’saacht, ich sett nimmi sou lang waarde, ’s ging ’re nit sou gut.

 

„Guck emol do, wer do kummt!” hot se g’saacht. „Schäji, dass d’ an mich gedenkt hoscht. Un e Päggel un Blume horrer mer ach gebroocht!”

 

„Na, Mudder, wie geht der’s dann?”, häwwich wisse welle.

 

„Jo, wammer sou alt esch, geht’s halt nimmi sou gut. Ich kann jo kaum noch lääfe un hock fascht de ganze Daach im Sessel rum. Zum Glick esch mein Walter vun morchens bis oweds um mich rum.

Ich het jo domols nit gedenkt, dass ich nooch em Dout vun unserm Vadder noch emool en Mann a(n)gugge deet. – Awwer jetzert bän ich frouh, dass ich ’n häb, mein Walter.

Doch wammer blouß noch de liewe lange Daach do rum licht, froocht mer sich, fer was mer iwwerhaupt noch do esch.

De Walter will mich als vor de Fernseher hogge, awwer was mer do se sähne kriecht, des esch nimmi mei Welt!

Sähnscht, d’ Menschheit esch se weit gange! Sou, wie meer frieher g’schafft un gelebt hänn, dort hetten se halte selle!

Un mein alde Kerschebääm vorm Feschder hänn se mer ach umge-macht!

Jetzert kann ich nirremool mäh nooch de Vechelscher gugge!”

 

Do häwwich a(n)g’fange vun alde Zeide se vezäjile, wie mer Kinner noch klää waren, wie mer minanner Wääze stobble waren, wie mer Grumbeere zammegelese hänn un wie de Mörschels Heiner bei uns ins Puhlloch g’falle esch.

 

Do hot se lache misse und gemäänt: „Jo, des war e schäjini Zeit!”

 

Dann häwwich se noch g’froocht, wie ’s war, wie se zum erschde Mool mit unserm Vadder gedanzt hot, un wie se g’heirat hänn un mer Kinner uff d’ Welt kumme sinn.

 

Vun de Feldärwet hämmer vezäjilt, wie mer Klänne ach schun hänn mithelfe misse un wie mer oweds dregget un veschmeert hämkum-me sinn, un sie hot uns im Brunnetrog d’ Fieß gewäsche.

 

„Wääscht noch,” häww ich se g’froocht, „was bei uns lous war, wie unsern Michel mool en Gligger veschluckt g’hat hot un wie de Willy d’ junge Endelscher am Weschesääl zum Driggle uffg’hängt hot?

Sähnscht, Mamme, fer des alles warscht do, uff dere Welt! Un fer uns Kinner war’s die schäjinscht Zeit im ganze Lewe!”

 

Do hot se Träne in de Ääche g’hat un als mei Hand feschtg’howe un nimmi gäji losse welle.

 

„Jetzert bän ich awwer mied”, hot se g’sacht. „Dei Päggel mach ich speerer uff!”

 

Nooch un nooch hot se mei Hand gäji gelosst.

 

E paar Woche speerer hot mer de Walter ’s Päggel serick gewwe, noch sou, wie ich ’s meine Mudder gebroocht g’hat häb, mi’m rou-re Schlebbel außerum.

 

2021, Kategorie: Prosa, 2. Platz

 

 



Bahnhof Biewermiehl

Friedrich Schmidt-Roscher, Haßloch

 

Ich fahr gere mit de Bahn. Dodebei gebbts in dem Dorf, wo ich uffgewachs bin, ga kee Bahnhof. Mer muss e ganzes Stick mittem Auto fahre bis uff die Biewermiehl. Uffem Bahnhof Biewermiehl sinn ich mit zwee schwere Koffer ingestieh, wie’s losgang is mittem Studiere. Do sinn ich mit meim Rucksack aussem Schwoweland ankomm. Do sinn ich mitte rote Zippelskapp unnem Manni losgefahr, um in Lautre nuff zum Betze se gehn.

 

Zweemol hann ich de Zuch vebasst. Awwer ganz knapp. Emol sinn dann mei Schwester un ich mittem alte blowe Audi 80 vun de Eltre uff de Bundestroß Richtung Lautre gebrettert, um denne Zuch innsehole. Bei Steinalwe hammer des werklich noch geschafft. Ich war nass geschwitzt.

 

Hinnerm Schalder vum Bahnhof hat immer e Fahrkarteverkaifer in Uniform gehockt. Ich wees noch wie der Mann mir geholf hat, e annrer Zuch zu finne, wie ich mei Zuch vebasst hann. Sellemols hat mer noch net mit dem Handy schnell uff de Bahnäbb noohgucke kenne. Uff emol war de Mann nimmie do. Vor dem Schalter warn Schaalbretter dran genachelt. Und in der kleene Hall hann zwee Fahrkarteautomate gestann, enner devun war kaputt. Sellemols is mir es erschdemol uffgefall, dass de Bahnhof ganz scheen runner komm is.

 

Iwwer verzich Johr kenn ich jetzt de Bahnhof Biewermiehl. Awwer erscht vor korzem hann ich lese misse, dass sellemols im 2. Weltkriech do e Dulag war. Dulag des heest – so hat des in de Rheinpfalz am 9. Januar gestann – „Durchgangslager”. Iwwer 4000 Leit hann dort geläbt. Wammer vun Läwe iwwerhaabt redde kann. Die meischte waren Mannsleit und Weibsleit odder ganze Familie aus de Ukraine odder aus Pole. Die hann bei de Baure odder in de Fabrike schuffte misse. E paar hann a Schiene repariert. Denne hat mer große Versprechunge gemach vume scheen Läwe in Deitschland. Odder sie sinn dezu gezwung wor, weil ihr Land vu de Wehrmacht besetzt war un es dort nix mee se esse gebb hat. Enner vun de Bahn dortmols hat uffgeschrieb, wie schlimm es in dem große Dulag zugang is. Dass die armwe Deiwel die ganz Zeit hann hungre misse.

 

Dass de Lacherleiter die Arweiter geschlaah und misshandelt hat. Vun annere Sache will ich gar net redde. Und ganz am Enn vum Kriech is des Dulag a noch vun amerikanische Fluchzeiche bombardiert wor. Schlimm war des. Ich derf gar net dodran denke. Un ich hann all die Johre dodevun nix gewisst.

 

Bestimmt sinn iwwer des Dulag am Bahnhof Biewermiehl a die Zwangsarweiter komm, wo dortmols mei Leit krieht hann. Mei Mamme dut sich noch an die Natascha entsinne, wo 43 uff de Hof komm is. Sell hat uffem Feld un im Stall geholf. Die Natascha hat a immer so scheene trauriche Lieder gesung, saat mei Mamme. Sie wäs awwer nimmie, wie alt des Mäde war, nur dass se aus de Ukraine komm is un bildhibsch war. Mei Mamme wäs a nimmie, was aus de Natascha wor is. Is die jung Fraa wedder heem komm? Mei Mamme war erschd siewe, wie die Amis komm sinn un de Kriech vorbei war.

 

A uff dem Baurehof, wo mei Babbe uffgewachs is, war e Mäde un e Mannsbild aus de Ukraine. Des Mäde hat Olga gehees, de Mann Kyrill. Mei Babbe dut sich noch entsinne, dass die zwee mit seine Leit zusamme am Disch Mittaa gess hann. Sie wärn gut behannelt wor. Des saat glaab ich jerer, wo Zwangsarweiter gehaat hat. Er wäs nimmie, wo die Olga geschloof hat. De Kyrill hat uff jeden beim Unkel newedran mittem annere Ukrainer e Zimmerche gedeelt. Dort hann die Mannsleit aus de Ukraine e kleenes Foto vun enrer Ikone an die Wand gehängt. Mei Babbe wees noch, dass de Kyrill jeden Owend in seiner Sproch gebeet hat. De Kyrill hat gut mit de Gail umgehn kenne, saat mei Babbe. Er war fascht acht, wie die Amis komm sinn.

 

Uff Umweche is 1993 e Brief vum Kyrill zu uns komm. Do hat er geschrieb, dass er noo Kanada ausgewannert is. Seller hat mit seiner Fraa in Ontario sechs Kinner großgezooh. Velleicht war es besser, dass er nimmie serick in die Ukraine gang is. Ich froo mich, ob de Kyrill a uffem Bahnhof Biewermiehl ingestieh is, wies los gang is noo Kanada?

 


2021, Kategorie: Prosa, 3. Platz

 

 



Vun volle Milläämer

Judith Walloch, Forchheim

 

Mer hänn viel im Kopp. Awwer mer hänn ned im Kopp, wann’s Millaudo kummt. Wann weller Äämer grad dro is, hänn mir noch ned durchdrunge. Desweche dun mer uns do noch unsere Nochbarn richte. Mir ziehn unsern Äämer naus, wann denne ihrer schun drauß schteht. Was meischtens funktioniert – awwer ewe ned immer...

 

So isses nailisch bassiert. Isch ligg morschens frieh im Bett un uf eemol heer isch im Halbschloof ä dumpfes Brumme un dann ä Mordsgerabbel. Bis isch dann hochschieß wie ä Raket. Die Millmänner!

 

Ich naus ausm Bett, niwwer an de Schrank, nunner an die Dier, uff de Trebb ebbes iwwergschlubbt, em Baba soin Pollunder iwwers Nachthemm. Fer Schuh hotts nimmie gelangt. Weil des Brumme und Gerabbel is immer bedrohlischer worre un am bedrohlischte wars dann, wies langsam widder leiser worre is, grad wie isch an de Hausdier ookumme bin. Un dann hab ischs bloß noch von hinne gseh, es Millaudo. Unsern Milläämer war voll bis iwwer de Rand.

 

Was mach isch zur Reddung vun unserm Familliefriede – ned, dass es heeßt, ich deed mich um nix kimmere – un fer unser Finanze – weil so Ersatzmillsäck sin ned billisch – mir hänn do so unser Er-fahrunge – alla: isch naus uff die Strooß – es waren Minusgrade – mi’m Pollunder vum Baba iwwerm Nachthemm, unsern Milläämer gschnabbt un hinner dem Millaudo her. Barfuß. Die halwer Strooß entlang, de Äämer im Schlebbtau, schwer, mit emme Mordskaracho haw isch en die Gass nunnergschleeft. De Millmann, wie er misch gseh hot, mi’m Nachthemm unnenaus un meine Barfieß, isser ganz blass worre. Gschtammelt hot er ebbes, ob ich se noch alle hab oder so ebbes in deere Art.

 

Uff jeden Fall hott er mer dann de Äämer abgenumme, hott en an de Greifer vum Millaudo ghengt – un schunn war er leer, unsern Äämer – un’s Millaudo weidergfahre.

 

Ich – stolz – die Redderin vunn de Famillie, es weiblische Famil-lieowwerhaupt, wo iwweral nochem rechte guckt, kää Mieh scheit, dass alles laaft ---

 

Barfuß. Uff’m Rickweech is mer des schmerzlich bewußt worre. Die Minusgrade. De Boodefroscht uffm Trottoir! De Äämer hott, jetzt, wo er leer war, än noch uuseelischere Krach gemacht. Mir hänn klore Nochbarn, kä frooch. Un die seehn alles – un des is guut, weil do kann nix bassiere, känn Landstreicher, Oibrecher, Uuhold kann sich ans Werk mache – unser Nochbarn seehn alles, bei uns is sischer. Desweche hotts mich a ned gewunnert, wie ich gseh hab, dass sisch hinnerm Fenschterlaade was bewecht. Alla hopp! Jetz wollt isch mer kä Blööß gewwe. Die Nochbarn hänn emol widder ihrn Milläämer ned rechzeidisch nausgebrocht – sowas will mer sich jo ned nochsaache losse...

 

Sofort haw isch än vorneehme Gang oigelecht, mei Hift haw isch gschwunge, so als wär isch beim Friehsport. Isch meen – hinnenooch de Äämer gezooche – un mit de Bää Hackespitz – ajoo – ich hab misch ned lumbe losse. Barfuß, mim Nachthemm, wo unnenaus geguckt hott, bin isch vorbeigedänzelt. Un vor unserem Haus haw isch dann noch ä paar Runde gedreht, barfuß, mit meim Äämer hinne draa, bevor isch dann, nochdem isch än an soin Platz gschoowe hab, noch ä paar seitliche Armbeweschunge gemacht hab, finf Kniebeiche im Hausoigang un ä paar Luftspring uff de Fußmatt.

 

Am nägschte Daach hot misch die Nochbarin gfroocht, ob se als unsern Milläämer owends mit nausziehe soll. Es wär blooß so ä Frooch. – A Nää. Dankschää, haw isch gsaad. Awwer des wär ned needisch, mir hättens im Griff... Hegschtens emol, wenn wirklich... Un so weider.

 

Mir hänn klore Nochbarn. Un klore Millmänner. Awwer a bisselsche Eistreete morschens vor de Siwwene uff de Strooß is aa kä Schann, odder?

 


2021, Kategorie: Prosa

 

 



Mer wääß es halt net.

Heinz Ludwig Wüst, Gleisweiler

 

’s Fernsehprogramm is ach nimmie des, wu s frieher mol war. Nix wie Wiederholungen, Krimis mit emme Haufe Doote, Kochsendunge unn so weiter.

 

Ich mach den Flimmerkaschde jetzert äfach aus unn lech mich um halwer Zehne ins Bett. Kaum hab ich moi Aachedeckl zugemacht, geht ach schunn moi Feschtplatt im Hern an. Uff’m Bilschirm, was sähn ich’n do? Des is jo moi Großmutter, wie se newer mir uff de Bettkant sitz und G’schichtlscher aus ihrer Juchend verzehlt unn zum Abschluss gibt’s noch ä Zugab, „das Gewitter”, des se seit Johre ausewennich uffsaache kann.

 

Szenewechsl:

 

Die Dante Emmi sitzt schbeet owens am Disch. Ä riesegroßie Dickrieb guckt uns neigierisch an. Was die wohl mit mir vor-hänn, denkt die bschtimmt. Die Dante holt ä scharfes Messer unn schneid owwe den Grutze unn de Deckl ab, fangt dann a die Rieb auszuheehle unn Lecher fer die Nas, die Aache unn de Mund rauszuschneide. Nooch ennere gschlachene Stunn is des Riewelichtl ferdich. Jetzert fehlt norre noch ä Kerzl fer noi. Die Dickriewebrecklscher kricht morsche die Wutz zu fresse, verzehlt mer moi Lieblingsdante.

 

Uff ämol werd’s dunkl. Ich lich bei de Dante Emmi im Bett unn kuschl mich ganz nooh an se. Gut riecht se, die Dante. Selbscht en klääner Knirps genießt’s unn schnuppert ä bissl vun dem Duft, den die parfimiert Sääf vun de Dante verdäält. ’s dauert net lang do schloof ich dief unn fescht.

 

Kummt jetz do ä Bildsteerung? Nä – wer singt dann do so laut? Ach des is jo de Unkl Robert in soinere klääne Schuhmacherwekstatt. Er steht an de „Ausbutzmaschien”, poliert en brauner Damehalbschuh und singt: „Am deutschen Strom, am grünen Rheine”. Es is Summer un’s Fenschter schteht sperrangelweit uff. Die vorbei laafende Leit frähn sich, weil de Unkl so gut druff ist.

 

Was bassiert dann jetzert? Ich sitz mit’m ufm Ääachshänger unn mir fahren minanner ins Feld, ins Bensloch. Uf denne geteerte Feldwääch derf ich des G’fährt ach mol lenke unn, bevor’s um die Kurv geht, iwwernimmt de Unkel widder die Herrschaft iwwer den klääne Bulldog.

 

Ja, was sähn ich’n jetzert do? Des bin jo schunn widder ich! Zum Middachesse hot’s Brotworscht, Sauerkraut unn Grumbeerebrei gewwe. Irchendwie verlangt des Sauerkraut soi Recht unn will widder raus. Ich renn schnurstracks de Hof hinnere. Do steht newerm Mischthaufe ä helzernes Plumsklohaisl. Nix wie noi, die Deer zu, d’ Hose runner, den runde Holzdeckl vun dem große runde Loch in der Holzsitzfläch uff d’ Seit gschowe unn hieg’setzt. Was bin ich do awwer bis zu Dood verschrocke! Uff’m Mischthaufe hänn immer die Hinkle rumgepickt unn’s Lenche, des schwarze Fedeerviech, hot sich unner moinere „Schusslinie” verloffe. Wie’s dann uff ämol von moim Stinker getroffe worre is, is es ganz uffgereecht hoch g’flattert. Ich hab mir dann vorgenumme in Zukunft immer erscht ins Loch noizugucke, bevor ich moi G’schäftl verrichte du.

 

Der Film geht weiter:

 

’s isch Oschtre. Moin Vadder schenkt mir ä Buch. ’s is werklich nett äfach zu lese, die Hinnerpälzer Schreibweis vum Paul Münch soinere „Pälzisch Weltgschicht“. Im Hinnergrund sähn ich, wie moi Mutter mit’m Debbichklobber droht unn schilt: „Jetzt kriecht er awwer mol widder soi Feng, der Lausbuu, dass der uns immer widder bei de Leit blamiere muss”.

 

Hab ich ä Glick, dass ich jetzert zu mer kumme bin, sunscht hett se mer noch im Bett de Hinnere versohlt.

 

Ich steich nochmol uff, geh ins Bad unn guck in de Spichl noi. „Moi liewer Mann”, saach ich zu mer, „du guckscht awwer heit widder alt aus de Wesch.

Moi Feschtplatt im Hern is awwer, Gott sei Dank, mit doine Siebzisch noch ganz in Ordnung!”

Wie lang noch?

Mer wääß es halt net!

 

2021, Kategorie: Prosa